Seyahat, coğrafi değil de psikolojik bir çaba olarak yorumlanabilir: Dışsal yolculuk, arzulanan bir içsel yolculuğun metaforudur. Nepal’de yürüyüş, Karayipler’de scuba, Aspen’de kayak… Bütün bunlar egzotik ve heyecan verici olabilir, ancak daha derin güdülerin ardındaki bahanelerdir yalnızca. Beyza Ağıl
Kişinin asıl istediği, bu etkinliklere katılan “ben” in, tatilin başında otelde yer ayırtan “ben” den tümüyle farklı olmasıdır. Seyahat acentaları; uçuş saatleri, otel odaları ve sigorta gibi önemsiz konularla uğraşıyoruz havası verirler, ancak bütün bu önemsiz gibi görünen şeylerin ardında, kişinin bir tatil alarak mucizevi bir şekilde kendini de geride bırakacağı yanılsamasına dayalı bir ticaret vardır. Burada ki ana düşünce “ben” in tatile çıkması değil, tatilin “ben” i tamamen değiştirecek olmasıdır. Hayalini kurduğumuz tatildeki benliğimiz bizimle şu an yaşayan benlikten hayatı zorlaştıran bütün özellikleriyle arınmış bir benliktir. Güvensizliğimiz, yorgunluk, sıkıntı, yediğimiz yemekler bile farklı olacak ve biz de hiçbir çaba harcamadan oradaki rolümüze bürünüvereceğiz. Baktığımız tüm uzak diyarların fotoğraflarında kendi benliğimizi geride bırakarak orada bulunabilirsek asıl gördüğümüz huzuru yakalarız…
Montaigne Yalnızlık adlı denemesinde “Sokrates’e birisi için, seyahat onu hiç değiştirmedi’ demişler, o da: ‘Çok doğal, çünkü kendisini de beraberinde götürmüştür’ demiş” diye anlatır. Kısaca fotoğraflardaki gibi eşsiz tatili yaşamak mümkün değil… Aslında seyrettiği görüntü değişse de seyreden gözün hep aynı kalacağını unutuyoruz. Geleceğe, işin içine kendimizi katmaksızın bakıyoruz; gerçekten o geleceği yaşamanın vereceği acıyı hesaplamaksızın gelecekten çıkar sağlamaya çalışıyoruz. Kostümler ve dekorlar zenginleştirilirse tiratların daha iyi olacağını hayal eden kötü bir oyuncu gibi, bütün umutlarını havaya ve doğal güzelliklerin iyimser etkisine bağladık. Yine de “Neresi olursa olsun ister Trieste ister Zürih ister Paris” yeter ki beni benden uzaklaştırsın…
*Ben dediğin şu nefret edilesi şey.
